Een jaar voorbij...

Morgen is mijn lieve moeder een jaar overleden... 

Nog elke dag is het zo onwerkelijk en voelt het alsof ze elk moment kan terugkomen. Tot je weer beseft dat dat echt niet gebeurt. 

Als ik terugkijk op het afgelopen jaar. Vanaf het moment dat ze kwam te overlijden. dan gaat zo'n week tot aan de crematie als een waas aan je voorbij. 

Ik vond het erg prettig dat je een sleutel had van een kamer waar je elk moment van de dag naartoe kon gaan om bij mam te zitten. 

We hadden haar kleding uitgezocht  met een sjaaltje want ze was gek op sjaaltjes. En het gekke is, het is niet alleen maar huilen en verdriet. Want toen we haar gingen opmaken. Hebben we ook nog erg gelachen. Samen met haar zussen. We waren niet tevreden hoe haar handen lagen. De 1 vond het eng om haar op te maken, ik was bang dat ze te hardhandig deden.  Ik heb wel 100 keer haar sjaaltje goed gelegd. En ik vond het fijn om haar haar te voelen. Ze was na de chemo kaal en kreeg van die grappige dikke schapen krullen terug. 

Er waren zoveel mooie rouw boeketten bezorgd. Echt ongelofelijk. De dag van de crematie voelde zo vreemd. We gingen naar de aula en konden samen met de familie voor het laatst afscheid nemen. Zo onwerkelijk. Tot de kist gesloten werd en we naar het crematorium moesten. Mijn zoontje Luca bleef oma maar kusjes geven en aaien over haar wangen en hoofd. Hij heeft meegeholpen de kist te sluiten. Toen kwam het verdriet... Kan ik oma nu nooit meer zien? Hartverscheurend. Chiara vond het erg moeilijk om te kijken.

 Ma is dinsdags overleden en de kinderen hadden haar vrijdags voor het laatst gezien. En je denkt het valt nog mee, maar in die paar dagen werd ze steeds dunner en er was gewoon niets meer van haar over, Chiara schrok dus erg. Toen ze oma zag toen ze kwam te overlijden. 

Ze was voor ze ziek werd 68 kilo en zondag voor haar overlijden was ze 20 kilo lichter. Gewoon binnen 9 maanden van een gezonde vrouw, naar 20 kg minder. 

Echt nog steeds onvoorstelbaar. 

Het klinkt raar maar de 9 maanden dat ma ziek was. Waren de ergste maanden van mij en ons leven. 

Maar toch heb ik mijn moeder toen zien stralen. Ze straalde zoveel kracht, positiviteit en liefde uit. 

Alsof ze nu echt wist waar het leven om draaide. Ze bleef positief tot aan het eind. 

Ik heb een heel mooi boekje als tip gekregen van iemand. " het sprookje van de dood" van; Marie-Claire van der bruggen. 

Mijn moeder heeft dit boekje ook

Nog gelezen voor ze kwam te overlijden. Echt een heel fijn en geruststellend boek. Die ik dit jaar nog vaak gelezen heb. 

Het afgelopen jaar is er zoveel gebeurd. Zowel positief als negatief. Maar ik ben dankbaar voor alle lessen die ik heb geleerd. 

Ik ben dankbaar voor de band tussen mijn zusje en mij en ik ben trots op mijn zusje. We hebben samen dit jaar overleefd. En we gaan samen het volgende jaar zonder mam tegemoet. We zijn sterker geworden en hebben veel geleerd.

Ik ben dankbaar dat ze mijn moeder is en ze zal altijd over ons waken en mijn moeder kennende ons altijd blijven leiden op ons pad in dit leven.