Een jaar voorbij...

Morgen is mijn lieve moeder een jaar overleden... 

Nog elke dag is het zo onwerkelijk en voelt het alsof ze elk moment kan terugkomen. Tot je weer beseft dat dat echt niet gebeurt. 

Als ik terugkijk op het afgelopen jaar. Vanaf het moment dat ze kwam te overlijden. dan gaat zo'n week tot aan de crematie als een waas aan je voorbij. 

Ik vond het erg prettig dat je een sleutel had van een kamer waar je elk moment van de dag naartoe kon gaan om bij mam te zitten. 

We hadden haar kleding uitgezocht  met een sjaaltje want ze was gek op sjaaltjes. En het gekke is, het is niet alleen maar huilen en verdriet. Want toen we haar gingen opmaken. Hebben we ook nog erg gelachen. Samen met haar zussen. We waren niet tevreden hoe haar handen lagen. De 1 vond het eng om haar op te maken, ik was bang dat ze te hardhandig deden.  Ik heb wel 100 keer haar sjaaltje goed gelegd. En ik vond het fijn om haar haar te voelen. Ze was na de chemo kaal en kreeg van die grappige dikke schapen krullen terug. 

Er waren zoveel mooie rouw boeketten bezorgd. Echt ongelofelijk. De dag van de crematie voelde zo vreemd. We gingen naar de aula en konden samen met de familie voor het laatst afscheid nemen. Zo onwerkelijk. Tot de kist gesloten werd en we naar het crematorium moesten. Mijn zoontje Luca bleef oma maar kusjes geven en aaien over haar wangen en hoofd. Hij heeft meegeholpen de kist te sluiten. Toen kwam het verdriet... Kan ik oma nu nooit meer zien? Hartverscheurend. Chiara vond het erg moeilijk om te kijken.

 Ma is dinsdags overleden en de kinderen hadden haar vrijdags voor het laatst gezien. En je denkt het valt nog mee, maar in die paar dagen werd ze steeds dunner en er was gewoon niets meer van haar over, Chiara schrok dus erg. Toen ze oma zag toen ze kwam te overlijden. 

Ze was voor ze ziek werd 68 kilo en zondag voor haar overlijden was ze 20 kilo lichter. Gewoon binnen 9 maanden van een gezonde vrouw, naar 20 kg minder. 

Echt nog steeds onvoorstelbaar. 

Het klinkt raar maar de 9 maanden dat ma ziek was. Waren de ergste maanden van mij en ons leven. 

Maar toch heb ik mijn moeder toen zien stralen. Ze straalde zoveel kracht, positiviteit en liefde uit. 

Alsof ze nu echt wist waar het leven om draaide. Ze bleef positief tot aan het eind. 

Ik heb een heel mooi boekje als tip gekregen van iemand. " het sprookje van de dood" van; Marie-Claire van der bruggen. 

Mijn moeder heeft dit boekje ook

Nog gelezen voor ze kwam te overlijden. Echt een heel fijn en geruststellend boek. Die ik dit jaar nog vaak gelezen heb. 

Het afgelopen jaar is er zoveel gebeurd. Zowel positief als negatief. Maar ik ben dankbaar voor alle lessen die ik heb geleerd. 

Ik ben dankbaar voor de band tussen mijn zusje en mij en ik ben trots op mijn zusje. We hebben samen dit jaar overleefd. En we gaan samen het volgende jaar zonder mam tegemoet. We zijn sterker geworden en hebben veel geleerd.

Ik ben dankbaar dat ze mijn moeder is en ze zal altijd over ons waken en mijn moeder kennende ons altijd blijven leiden op ons pad in dit leven. 

Grappige plaatjes

Ik was even aan het scrollen op Facebook, eigenlijk uit pure verveling, wat eigenlijk 9 van de 10 keer zo is als ik op Facebook kijk. 

Even scrollen, een bericht aantikken en weer verder scrollen. 

Wat ik dan ook weleens heb, is dat ik een bericht zie, er op klik, een vage bekende zie, dan klik ik op die vage bekende en die bekende heeft dan weer iemand er in staan die ergens op heeft gereageerd en voor ik het weet zit ik berichten van een totaal onbekend iemand te lezen :-S. ( hoezo geen leven? Ik ben helemaal up to date over een onbekend iemand!) 

Vaak zie je ook erg leuke plaatjes voorbij komen. Ik ben vooral fan van de plaatjes van RUMAG en vrouwenhumor. 

Net was ik dus aan het scrollen en zag een plaatje van vrouwenhumor. 

"Het moment dat je onder de douche wil gaan, naakt staat, hier en daar een blauwe plek ziet, en denkt: waar komt die nou weer vandaan?!"

Nou dan lach ik in mezelf en denk ik: ja waar komen die blauwe plekken eigenlijk vandaan? Mijn zoontje heeft de benen vol met blauwe plekken, maar hij voetbalt, klimt, rent en valt regelmatig. 

Naar mijn weten loop ik vooral. Vallen is me trouwens laatst wel gebeurd. Schaamde me natuurlijk dood! Uit de auto, telefoon in de hand, even snel de winkel in en uit rennen. Maar ik zag dus mooi niet dat ijzeren lage bankje! Telefoon vliegt uit m'n hand, ik maak vreemde bewegingen om toch niet totaal met m'n muil voorover op de tegels te vallen, ondertussen hing ik half in de lucht en voor mijn gevoel ging het in slowmotion en keek ik in die slowmotion om me heen of er mensen liepen... Lag ik daar! Ik wist niet hoe snel ik moest opstaan, telefoon te pakken en 'snel' weer verder te lopen.

Maar o wat deed dat pijn! 

Dat werd dus een joekel van een blauwe plek op m'n knie en aan de binnenkant van mijn been. 

Maar goed, normaal val

Ik dus niet en toch zijn er onverklaarbare blauwe plekken her en der. 

Dank denk ik: stoot ik me dan zo vaak onbewust? Ik weet wel dat ik vaak erg onbenullig ben. 

Dit vind ik dus vaak zo leuk aan die plaatjes op Facebook. Ze zijn grappig, herkenbaar en je gaat dan mensen taggen want je weet, je bent niet de enige met die domme acties. Heerlijk is dat! Een beetje sarcasme is altijd fijn om het leven niet zo zwaar te maken. 

Meaning of life

Dit plaatje hierboven zegt zo veel, in zo weinig woorden. 

Sometimes you need to talk to a 2 year old, just so you can understand life again. 

Af en toe moet je even praten met een 2 jarige, zodat je begrijpt wat het leven echt is. 

Want wat is het leven? 1 grote ontdekkingsreis. Verwondering, liefde en vertrouwen. Genieten van elk moment. Acceptatie van jezelf en iedereen om je heen. Fantasie en avontuur.

Ik vind baby's en peuters geweldig en heerlijk om ze om me heen te hebben. Geef mij een baby in m'n armen en ik kan er uren mee zitten. Gewoon kijken, knuffelen, en niks doen. 

Volwassenen zijn de hele dag bezig met zorgen maken over geld, relaties, wat anderen van ze denken, hun status, klagen wat allemaal misgaat, klagen over een ander. 

Wat doet een 2 jarige? Die doet wat hij leuk vind. De hele, hele dag door. Hij leeft in elk moment. 

Een wandeling naar de speeltuin bijvoorbeeld. 

Voor volwassenen is de speeltuin de plek van aankomst. Daar gaan we naartoe en daar gaan we het gezellig hebben. 

Voor peuters is de hele wandeling náár de speeltuin al 1 groot feest. Hij ziet bomen, vogels. Een vrachtwagen, steentjes, een worm, hij hoort een klein vogeltje ritselen in de struik. Een peuter geniet van elk moment. 

Volwassen lopen zich te irriteren want hij loopt niet door!  We hadden allang bij de speeltuin kunnen zijn om 'gezellig' te spelen. 

Maar het peutertje speelt al vanaf het moment dat de voordeur opengaat. 

Laatst las ik ergens, "als je wil leren over het leven, kijk dan naar een klein kind, dat zijn de meest wijze mensen op onze aarde" 

Ze leren ons om te genieten van alle kleine dingen. Ze leren ons niet te oordelen, ze leren ons vertrouwen te hebben in dat wat er is. Want wat er over een uur of een dag of een week gebeurt dat zien we dan wel weer. 

Ze leren ons te spelen, te lachen en te zingen. 

Nu moeten volwassenen natuurlijk werken voor een huis en eten en kleding. En denk je, ja ik kan niet de hele dag rondhuppelen als een kleuter. Het gaat er om in het leven dat je doet wat je leuk vind.

Of het nu om werk gaat of om wat anders. Als je doet wat je leuk vind dan kun je je net zo vrij voelen als een 2- jarige. 

Gelukkig heb ik een 2 jarige in huis, die me elke dag meeneemt in zijn wondere wereld. En mij elke dag weer een beetje meer het leven laat begrijpen. ;-) 

Liefs Nathalie 

Soms besef je het ineens...ik ben moeder!

Ken je dat? Dat je je ineens beseft dat je moeder bent? Vandaag erg druk geweest, nou ik was zelf niet eens druk eigenlijk. Maar voelde en had veel drukte om me heen. En dan ineens in de drukte en de chaos van de middag besef je, o my god! Dit zijn gewoon mijn 3 kinderen! 3 stuks! 

Het was een ruzie middag. De hele tijd hadden de oudste 2 ruzie! Zo moe word je daar van. Ze besloten om allebei niet te spelen. Yeah! Wat een feest. Volgens mij dachten ze, laten we lekker thuis bij mams blijven en haar eens lekker gaan irriteren. 

Natuurlijk dachten ze dat niet, maar zo voelde het wel. Gelukkig heb ik s'morgens toen de kleinste maar de peuterspeelzaal was even kunnen mediteren. Ik was dus aardig zen :-)

Vanmiddag ook zoiets. Oppassen op mijn kleine nichtje van bijna 3. Maar vergeten dat ik ondertussen de oudsten van school moest halen. 1 buggy. 1 autostoel en 1 fietszitje. Hmm niet echt handig. 

Dan maar lopen en 1 in de buggy. En de ander naast me lopen. Heb er 20

Minuten over gedaan, want elk bloempje, steentje moest natuurlijk grondig en met alle verwondering worden bekeken. 

Best eng over de singel. Buggy in de ene hand. Kind op de arm. Mensen zaten me aan te kijken van; waarom heeft ze geen tweelingbuggy? Of wat is ze in godsnaam aan het doen? Ja mensen, ik weet het zelf ook niet. Ik kloot maar wat aan. Maar heb de tocht naar school overleefd. Was gesloopt toen we thuiskwamen. En toen begon de ruzies thuis van de oudste 2... 

In gedachten was ik al aan het aftellen tot bedtijd. Ik had de hele middag aanloop in huis en dan worden ze natuurlijk nog drukker. 

Als eerste de jongste naar bed. Wat altijd een drama is om in slaap te krijgen. En na een half uur slapen werd hij overstuur wakker. En heeft een half uur gehuild. Zo zielig. Maar ik had hier dus zooo geen zin in. Want was natuurlijk aan het aftellen om ze alledrie zo snel mogelijk op bed te krijgen. Maar goed, haastige spoed is zelden goed. Dus even paar keer diep in en uit ademen en geduldig mn kleine vriendje troosten. 

Nou en eindelijk zat ik om 21:00 rustig beneden. Mezelf ff volgepropt met chips, bami en m&m's, en dan is het zo weer half 10 geweest. 

Zo nog even alles klaarleggen voor morgen. En dan hoppa!, slapen. 

Maar wat ik dus zei, dat besef dat je kinderen hebt, heb ik niet heel vaak. Vooral omdat je zo druk bent de hele dag. 3 mooie gezonde kinderen, zo verschillend zijn ze.  Het is hard werken,en altijd afvragen of je het wel goed doet. Maar ik ben supertrots op ze, ze leren van mij, en ik leer van hun. Ik ben dankbaar dat ik hun moeder mag zijn. 

En dankbaar dat ze nu slapen. Want m'n energie is op. Dus snel naar bed. En opladen voor een nieuwe dag met mijn 3 musketiers. 

Liefs Nathalie 

Valentijnsdag

Liefde, hartjes, chocolaatjes. 

Er hangt liefde in de lucht. 

Valentijnsdag is vooral commercieel. 

Laat je geliefde vandaag zien hoeveel je om hem if haar geeft. Koop vandaag bloemen, stuur een kaartje. 

Krijg je dit vandaag niet dan ben je teleurgesteld. Want je had op z'n minst wel iets verwacht op deze 'speciale' dag. 

En voor de mensen die geen geliefde hebben, kan het soms een frustrerende dag zijn. Voor je gevoel heeft iedereen om je heen een geweldige dag met bloemen, kaarten, romantische etentjes bij kaarslicht, behalve jij. 

Weer andere mensen hebben helemaal niets met deze onzin dag. Wat weer tot frustratie kan leiden bij de andere partij. 

Maar zeg nou zelf? Is het nu net vandaag van groot belang om je liefde te tonen?

Liefde is er elke dag. Voor je kinderen, je partner, vrienden, familie en liefde voor jezelf. 

Elkaar helpen is liefde. Een luisterend oor zijn is liefde. Een telefoontje of berichtje naar iemand sturen die het nodig heeft is liefde. Goed voor jezelf zorgen is liefde. Een knuffel is liefde. Blij worden van mensen om je heen is liefde. Liefde heeft zoveel verschillende vormen. 

Simpel gezegd, als iets je blij maakt dan voel je liefde. 

En of dat nu op Valentijnsdag is of volgende week vrijdag. 

Liefde is altijd aanwezig. 

Relaxen

---

  
En nog een blog van afgelopen donderdag die ik nog niet online had gezet. 

De kleine man is vandaag voor de derde keer naar de peuterspeelzaal en hij had er vandaag wel moeite mee dat ik wegging. M'n hart brak, en het liefst neem ik hem zo weer mee naar huis. Veilig bij mama. 

Maar even tanden op elkaar. Knuffel, kusje, ik zeg dat mama straks weer komt om hem op te halen en ik loop weg. 

Blijft moeilijk dat afscheid nemen hoor. Gelukkig werd ik binnen 10 minuten later gebeld door de leidster dat het hartstikke goed ging en hij lekker aan het spelen is. Pfieuw, dat is fijn. 
Ik had wilde plannen voor de extra vrije uurtjes die ik nu kindloos even kan doorbrengen. Dus ik dacht, wat zal ik eens gaan doen? 

Eerst even naar de appie, en ik bedacht me dat ik een taart ging bakken. Niet echt een wild plan maar wel erg lekker. De citroentaart van dr. Oetker. Nu dus even heerlijk relaxen en over een half uurtje alweer richting school om de oudste 2 op te halen. Dan doorvliegen naar de peuterspeelzaal want dan is Liam ook alweer vrij. 
Vanmiddag de rapport besprekingen van de oudste 2. 

Altijd erg spannend hoe het nu gaat. Natuurlijk weet je al zo'n beetje hoe alles loopt. 

Mijn dochter zit nu in groep 7 en ik krijg vandaag het eerste advies voor de middelbare school. Dat is wel superspannend! 
Nu nog even een half uurtje relaxen en dan gaan we weer verder!  

Lots of love,

Nathalie

Dankbaar zijn

Dankbaarheid

---

  
Zoveel om dankbaar voor te zijn..Vroeger, en dan praat ik over anderhalf jaar geleden. 

Zag ik vooral alles wat fout ging. Ik heb het zwaar, ik voel me alleen, ik ben teleurgesteld, in mijzelf en in anderen. 

Pfff, zucht, steun. Ellendig. 

Ken je dat liedje van Brigitte Kaandorp-ik heb een heel zwaar leven.? Nou zoek maar eens op en ook al is het overdreven neergezet. Veel mensen voelen het leven ook zo.  

Wat ik heb geleerd is om dankbaar te zijn. Ik heb mijn mindset veranderd. 
Ik nam elke avond in m'n hoofd de dag door. Dit deed ik al, maar dat waren vooral zorgen, kritiek op mezelf. Had ik niet beter zus of zo kunnen doen. Waarom deed hij of zij zo. Piekeren over wat gebeurd was, en zorgen maken over wat nog moest komen. Erg vermoeiend, maar ik wist niet beter. 

Tot ik een boek las over 'de kracht van het nu' van Eckhart Tolle. Tot ik las over dankbaarheid voelen en zijn. 
Het ging eigenlijk best makkelijk. Er stond een tip in een boek, om elke avond voor je gaat slapen in je hoofd, of op een papiertje, alles op te noemen waar je die dag dankbaar voor was. Hoe klein het ook was. 
Zodra ik dat deed, dacht ik, nou, ik heb best veel om dankbaar voor te zijn. Ik had voor het eerst een goed gevoel tijdens mijn avond voor ik in slaap viel. 

De volgende dag nog eens, en het lijstje werd steeds langer. Ik ging bewust de volgende dag dankbaar zijn in het moment.

De mooie wolken in de lucht. Vogeltjes hoorde ik ineens fluiten. Een lekker geurtje wat ik rook van een voorbijganger. De slappe lach van mijn kinderen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Vaak loop je ergens naartoe en je hebt geen idee hoe je er gekomen bent. Omdat je zo druk was in je hoofd. Als je bewust in het nu gaat leven, dan zie, voel, ruik, ervaar je alles bewust en zie je wat er eigenlijk veel leuke dingen gebeuren.
Mijn lijstje s'avonds wordt nu ook steeds langer. Omdat ik bewust leef en geniet. 
En doordat je bewust in het nu, dus in de tegenwoordige tijd leeft. Merk je dat je leven steeds soepeler gaat lopen. 

Je blijft steeds minder hangen in negatief denken, je voelt je gelukkiger. Je praat niet meer de hele dag negatief over anderen en jezelf. 
Het is echt het proberen waard. 
Liefs,

Nathalie

Terugblik...

Vorig jaar rond deze datum ging het heel slecht met mijn moeder. 

Ze konden niets meer voor haar doen. De tumoren die in haar rug zaten, groeiden zo snel en beklemden haar darmen. Wat betekende dat alles wat ze at, weer uitgespuugd werd. De verpleegkundigen kwam elke dag een paar keer. want ze kreeg nu terminale zorg. Wat de verpleegkundigen zo verbaasden was haar positieve energie. 

Kom we gaan eerst een kopje koffie drinken en een sigaretje roken zei m'n moeder tegen de verpleegkundige. En dan kan de morfinepomp wel opnieuw gevuld worden. Even kletsen en dan weer verder. Ze kreeg veel kaarten, bloemen, en eten. Want ze wou blijven eten, want, zei ze, als ik maar wat binnenkrijg dan kan ik misschien nog wat langer leven. 

Iedereen kwam langs om te kletsen. We voelden allemaal

Zoveel pijn en verdriet. Maar ma vroeg altijd hoe het met hun ging en praatte over de alledaagse dingen. Ook hebben we veel met haar gepraat. Wat ons dwars zat, hoe we ons voelden. Eigenlijk allemaal dingen wat je normaal niet zo 1,2,3 bespreekt. Het moeilijkste en meest hartverscheurende was dat mijn moeder zoveel verdriet had met het idee dat ze ons moest achterlaten. Dat ze haar kleinkinderen niet zag opgroeien, dat ze mijn jongste zoontje Liam bijna niet heeft kunnen verzorgen en knuffelen en vasthouden. Hij was 6 maanden toen ze met chemo begon. En tijdens en een week na de chemo mogen baby's niet bij je komen en na een week mag je ze weer vasthouden. Dat deed haar heel veel pijn. Ze hield zoveel van haar kleinkinderen. Ook haar ( stief) kleinkinderen waren alles voor haar. 

Ze vond het fijn als ze er waren. 

De laatste 3 weken werd het steeds zwaarder. Ze werd steeds dunner, kreeg steeds meer pijn en de morfine werd steeds weer verhoogd. Eerst kon ze nog zelf naar de keuken lopen om haarzelf te wassen en om te kleden. Een week verder werd dit steeds moeilijker en deed ze dit zelf in haar bed in de woonkamer. De laatste week moesten we haar helpen met wassen en omkleden. Ze vond dit erg vervelend voor ons en voor haarzelf. Wij deden het met alle liefde van de wereld. 

Elke dag was ik bij mijn moeder de laatste weken. Wassen, strijken, vooral dat strijken want ze hield niet van ongestreken kleding en beddengoed. O wat had ik een hekel aan beddengoed strijken. In mijn ogen totale onzin. Maar ma wou dat graag dus ik ging naar zolder, muziekje er op en in gedachten en herinneringen ophalend streek ik haar beddengoed. 

Elke ochtend de kids naar school brengen en dan naar ma. Kopje koffie, sigaretje, dan kwamen de verpleegkundigen, of ze waren er al als ik kwam. Weer koffie en sigaretje.

Elke dag trok ik voor mijn moeder een engelenkaart. Of die trok ze dan zelf. Prachtige mooie boodschappen die we dan besproken. Ik gaf haar Reiki op haar been die zoveel pijn deed. Ze vond dat erg fijn. 

We hebben samen met ma en Freddy en Nicole de kaart uitgezocht voor de crematie. En alles wat er bij komt kijken. Ze wou  geen aula met koffie en cake maar wou dat we allemaal naar het zaaltje van mijn oom en tante gingen. Dat gebouw met zoveel herinneringen. Want daar zaten wij op de drumband. En hebben ma,

M'n zusje en ik hele mooie herinneringen aan. Dat zaaltje gaf ik de eerste verjaardag van mijn dochter. Daar werd haar 55 ste verjaardag gevierd en daar wou ze ook dat iedereen na de crematie naartoe kwam. 

En ze wou dat wij, als iedereen weg was, samen met de familie gingen eten. En dan hebben we gedaan. 

De laatste week ging het hard achteruit ze voelde zich steeds zwakker. Ze hebben het over euthanasie gehad. En over sedatie. 

De mensen die haar nog wouden zien konden langskomen want ze voelde dat ze weggleed. 

Zondag 22 februari ging ik weer naar mam, ze hadden Chinees besteld en ze had goed gegeten en het smaakte haar goed zei ze. We

Hadden het over euthanasie en die zouden woensdag 25 februari langskomen om een datum vast te zetten. Maar straks komen ze er met die naald aan en durf ik niet meer? Nou dan doe je het niet. Of ze gaan sederen zei ze ( langzaam de medicatie ophogen tot ze langzaam wegglijd en haar hart stopt. Ja, maar straks duurt dat heel lang en lig ik een paar weken in coma? Dat vind ik vervelend voor jullie, zei ze. Altijd dacht ze aan andere mensen. Ik zei, ik hoop dat je deze keuzes niet hoeft te maken en rustig inslaapt. Ja dat hoop ik ook zei ma. 

Maandag 22 februari. 

We durfden ma niet meer alleen te laten. Freddy moest ergens naartoe en moest om 08:15 weg. En ik zou zo snel mogelijk naar haar toe zodat ze niet alleen was. Ze zou een kwartier alleen zijn. Ik was er om half 9. Kids snel bij school afgezet en Liam bleef bij papa. We hadden een raar gevoel over deze dag. 

En ons gevoel klopte. Ma was aan het wegzakken. Ik kwam binnen en zag haar op bed liggen. Ze kon niet meer praten en haar lichaam maakte ongecontroleerde bewegingen. Mijn hart ging als een gek tekeer maar ik probeerde rustig te blijven. Ik ging bij haar zitten en vroeg of ze me kon horen. 

Ze knikte ja... Ik vroeg haar of ze bang was. Wel 10 keer heb ik dit gevraagd want we voelden allebei dat het niet meer lang zou duren. Ik bleef bij haar zitten en vroeg of ik Freddy moest bellen. Nee zei ze, ik bleef bij haar zitten. Rustig en kalmeren zover ik dat kon. Want was zelf best in paniek. Het is goed zo mam. Het is genoeg geweest. Ik ben zo trots op je. Ik hou van je, dank je mam voor alles wat je mij hebt geleerd en  gegeven. 

Nu ik dit zo schrijf is het alsof ik weer in het moment zit. Alsof ik daar samen met ma zit. 

Mam, zou ik nu Freddy bellen? Ja knikte ze. Freddy gebeld en die was er binnen no time. Mijn zusje gebeld en die kwam er ook aan. 

Ze kreeg rond 12:00 een spuitje om haar lichaam rustig te maken en ze zakte langzaam weg. Je voelde veel weerstand bij haar. Ze zakte weg maar vocht ook om nog hier te blijven. De mensen die wouden konden nog komen om afscheid te nemen. Ze vond het fijn als ze mensen hoorden maar werd ook onrustig. We bleven tegen haar praten. Ze kreeg rond 17:00 nog een spuit en ze werd iets rustiger.

Dinsdag 24 februari. 

De verpleegkundigen kwamen steeds kijken hoe het ging. Wij vroegen ik weet niet hoe vaak, heeft ze geen pijn, is ze niet bang? 

Maar ze zeiden dat ze al diep in slaap was nu. En dat het een kwestie van tijd was dat haar hart er mee op zou houden. 

Rond 17:00 hebben we nog wat gegeten en zijn mijn zusje en ik naar huis gegaan. 

Later ben ik nog even geweest en twijfelde sterk of ik die avond en nacht zou blijven of dat ik gewoon thuis zou blijven. Mijn gevoel zei dat ik thuis moest blijven omdat het dan misschien voor haar makkelijker zou zijn om los te laten. Ik zat thuis, wetende dat het niet lang meer zou duren. Mijn kinderen hadden schoolvakantie en sliepen bij hun vader. Liam was bij mij. 

Aangezien kleine man toen ook zo slecht sliep. Lag ik boven bij hem in bed. 

Rond 23:00 werd schrok Liam wakker en keek naar het plafond. M'n zusje geappt en ook haar dochter bleek wakker te zijn geworden. 

Toen kreeg ik een telefoontje van Freddy. Ma was overleden... Ze was rustig ingeslapen. 

Ik was opgelucht. Ma was verlost van pijn en ze ging nu naar haar

Moeder en andere overleden dierbaren. Vanaf toen ging alles als in een waas voorbij. En je gaat op de automatische piloot. Dat duurde tot na de crematie. Paniek sloeg toe toen de kist werd gesloten. Dit is echt de laatste keer dat we haar kunnen zien, aanraken. Voelen. Een kus geven. 

Nu een jaar verder en we hebben bijna alle eerste keren gehad. Sinterklaas, oud en nieuw. De verjaardagen van de kinderen en haar eigen verjaardag. 

Over 3 weken is ze een jaar overleden. 

Ik mis haar elke dag. Soms paniek want dan besef je dat ze echt nooit meer terugkomt. De pijn is nog net zo heftig als in het begin. 

Maar ik weet dat ze bij ons is. Ik weet dat ze op ons let en ik weet dat ze ons tekens geeft. 

Zoals ik nu ook weet dat ze bij me

Is nu ik dit schrijf. Ik voel de warmte van haar liefde. 

Lieve mam, voor altijd in ons hart, voor altijd aan onze zijde. 

Nathalie

Verschil moet er zijn

Halleluja! De jongste slaapt in zijn eigen bedje! 

Met 2 makkelijke slapers ga je er vanuit dat de derde ook wel goed zal slapen. Dit was dus niet het geval. 

Alles geprobeerd wat je maar proberen kunt. 

Sinds 2 dagen heb ik een ander bed. En gelijk het bed anders neergezet in de slaapkamer. Het bedje van Liam ernaast gezet en met zijn nieuwe teddybeer ( hij had al 2 tutteldoekjes) maar misschien kon een extra beer voor het veilige gevoel ook wel eens helpen. 

Nu dus een nieuw bed, kamer veranderd en hij slaapt! Wat een feest na 2 jaar lang elke avond drama. 

Zo merk je maar weer hoe verschillend kinderen zijn. En gelukkig maar want iedereen is natuurlijk uniek. 

En met die verschillen botst het ook regelmatig hier in huis samen. 

De oudste zit in de pubertijd en die ergert zich mateloos aan alles wat maar leeft. Behalve haar kleine broertje van 2. Dat is haar grootste liefde. Gisteren zei ze, mam, ik kan wel huilen, ik zeg waarom? Ja ik vind Liam zooooo schattig en zo lief! Dat ik er wel van kan huilen hoeveel ik van hem hou. 

Nou toen kon ik wel huilen. Zo lief van haar. 

Wat betreft Luca de middelste en Chiara de oudste. Dat is gewoon water en vuur. Hij mag nog niet eens bewegen of ze word al boos op hem. 

En hij irriteert haar het liefst de hele dag. Even pesten, uitdagen enz. 

Gelukkig word dat ook al steeds minder nu Chiara vaker op haar kamer is. En Luca vooral fan is van Minecraft op de PlayStation en de vlogs van Enzo knol. 

Ik fungeer in huis vooral als politieagent tussen alledrie de kids. 

Hou op, blijf van elkaar af, pas op die beker, nee geen snoep meer, praat eens rustig, ga van tafel af, het is hier nog steeds geen apenkooi in de woonkamer, enz enz. 

Het is gewoon altijd rumoerig in ons huis. 

En om 21:00 ben ik uitgeput. En ga dan met kleine man naar bed want die is dan ondertussen ook alweer wakker geworden. 

Ik hoop dat daar nu verandering in komt nu hij slaapt. En ik S'avonds weer eens kan mediteren of een boek lezen of tv kijken. Even tijd voor mezelf, even opladen. Want dat heb ik echt nodig. Nathalie tijd.  

Ik kan wel moeder zijn van 3 kinderen. En ik ben met alle liefde van de wereld moeder, maar die tijd voor jezelf is erg belangrijk toch? 

Even wat voor jezelf doen. 

Sportschool, S'avonds afspreken met vriendinnen. Of gewoon even zonder kinderen naar de winkel. Dat is al een feest op zich! 

Geniet van het moment

Al maanden schrijf ik stukjes die onaangeroerd in mijn notities blijven staan. Ik was net even aan het 'bladeren' door de notities en dacht laat ik deze eens even plaatsen. 😄

Go with the flow

Hoe doe je dat. Eigenlijk heel simpel. Door je zorgen om de toekomst los te laten en genieten van het hier en nu. Je te laten leiden door je gevoel. Oftewel leven van moment tot moment. Het betekend niet dat je alle verplichtingen kan vergeten en gewoon maar zien waar het schip strand, het betekend dat je Nu doet wat je doet, denk je bijvoorbeeld, het is nu maandag en in je gedachten moet je nog even de dokter bellen en oppas regelen. Dan doe je dat op het moment dat het bij je opkomt. Stel je dat uit dan blijft die gedachte de hele tijd sluimeren en kun je niet in het hier en nu leven. Je hebt de dokter gebeld en oppas geregeld. Opeens begint je kleine dreumes te lachen. En je gaat gezellig mee in zijn vrolijkheid. Je denkt, even de was doen, dus dan begin je met je was. Eigenlijk ga je heel simpel mee met je gevoel. 

En voor je het weet heb je een dag zonder zorgen gehad, want, je leeft Nu. 

Nu doe ik de was, Nu vind ik het tijd voor een kop koffie, Nu ga ik me klaarmaken om te gaan werken, Nu bel ik een vriendin. 

Zo zit je dag vol met gevoelens en gedachten. En als je je laat leiden door je gedachten en gevoel, dan loopt je dag echt soepel. 

Als je je zorgen maakt om iets, dan vraag je jezelf af; kan ik daar Nu iets mee doen? Kan dat? Dan ga je daar Nu iets mee doen. Kun je er Nu niets mee dan probeer je het los te laten. Wat heeft het voor nut om je zorgen te maken om iets wat je nu niet kan veranderen? Wat kun je er mee? Eigenlijk helemaal niets. 

Het gaat natuurlijk niet gelijk soepel om zo te gaan denken, het heeft tijd nodig, je hoofd is zo gewend om de hele dag op volle toeren te draaien, dat je je mindset stap voor stap mag aanpassen. Elke dag een stukje beter. En als het niet meteen lukt, geen probleem, zodra je je er bewust van wordt en denkt, stop! Ik maak me zorgen, kan ik er nu wat mee? 

Dan ben je bewust je mindset aan het veranderen. 

Als je bewuster leeft in het nu, dan geniet je ook meer van alle momenten die je anders niet eens op waren gevallen omdat je te druk in je hoofd bent. 

Een mooie lucht, de vogels die fluiten. Je kinderen die lekker aan het spelen zijn. Een kop koffie drinken of gewoon lezen, je Facebook enz even checken. 

Zo merk je dat je nu eigenlijk weinig zorgen hebt. En dat je gedachten te vaak in het verleden zitten of in de toekomst. 

Nathalie 

Kleine meisjes worden groot..

  
Zo gek om een dochter van 11 te hebben. Ik ben zelf nu 33, maar herinner me nog als de dag van gisteren dat ik haar leeftijd was. 

Ze heeft wel een heel ander karakter als mij. Heel open, avontuurlijk en super creatief. Leuk om van haar te leren. Ze wordt zo groot! Gelukkig is ze niet op haar mondje gevallen en weet ze precies wat ze wil. Dat stelt me gerust, want in deze harde maatschappij moet je echt je mannetje staan helaas. 

Ze Kan ook erg onzeker en een echte stesskip zijn soms. Ze kan zich overal druk om maken en dat heeft ze helaas wel van mij. Gelukkig kan ik haar daar nu bij helpen. 
Nu heeft ze van haar verjaardagsgeld een camera gekocht. Want ze wil graag vloggen. En dan vooral over make-up, kleding, haar en alles wat met mode te maken heeft. Ooo mijn kleine dame wordt groot. 
  
Ook al mag ze van mij nog geen make-up op buiten de deur, ze heeft nu al meer make-up als mij! 
We kijken dagelijks samen vlogs. Ik moet zeggen ik vind het ook erg leuk om naar te kijken en ik leer er ook nog van :-). 
Vandaag heeft ze nog even geshopt van haar verjaardags geld en zit nu zielsgelukkig te vloggen op haar kamer over haar nieuwe aankopen. 
Toch vind ik het doodeng om haar steeds meer los te laten. Mijn eerste kind, mijn kleine babymeisje is nu bijna net zo groot als mij. 

  

Ik ben trots op haar. En heb alle vertrouwen dat ze alles uit haar leven zal halen wat er in zit. 

New year, new blog

  
Ja ik weet het. Het nieuwe jaar is al een maand bezig, maar voor mij voelt het als een nieuw begin. 

Na een heel zwaar afgelopen jaar waarin ik mijn moeder(55) ben verloren, is het nu de tijd om mijzelf beetje bij beetje weer op te rapen en weer lekker te gaan bloggen.

Inspiratie genoeg zou ik zeggen met 3 kinderen, part-time baan. En de Reiki die ik geef. 

Het kriebelt al weken om weer te gaan schrijven, maar aangezien deze 3 kinderen van mij allemaal geboren zijn in januari, had ik weinig tijd om te schrijven. En weinig energie. 

Want ondanks dat ik alles aardig onder controle heb wat betreft oppas, sport, zwemles, speeldates enz. Is er 1 ding wat nog niet echt lukt. En dat is mijn kleinste vriend laten slapen S'avonds. Meneer is net 2 en slaapt bij mij in bed. Alles geprobeerd. Eigen kamertje. Bedje anders neerzetten. Lampje op de kamer. Bedje op mijn kamer. Altijd drama, en nu lig ik dus standaard bij hem om hem in te laten slapen. Waarnaar hij na een uur weer wakker word en hetzelfde ritueel overnieuw begint. 

Derde kind zou je denken, ach die doe ik er zo even bij. Maar helaas derde kind zit weer net iets anders in elkaar als kind 1 en kind 2...gelukkig slapen de oudste 2 binnen 5 minuten. 

Overdag een heerlijk, gezellig, lief en vrolijk ventje. Maar S'avonds een  terror eerste klas.  Zodoende slaap ik dus al 2 jaar erg weinig. 

  
Maar ik blijf volhouden, ik blijf positief en ik hoop dat het ooit gaat lukken en ik S'avonds weer wat anders kan doen als bij mijn jongste zoon liggen. 

Ik heb dus zin om weer te bloggen en de dagelijkse ditjes en soms frustrerende datjes weer te gaan delen. 

De kleine man snurkt nu, dus tijd om even te relaxen ( hoop ik). 

Een jaar verder...

En we zitten alweer in de maand mei. Tijd vliegt voorbij maar staat ook vaak  wel eventjes stil.. Vorig jaar waren mijn moeder en Freddy zich aan het voorbereiden voor een vakantie naar de Dominicaanse republiek. Dat deden ze vaak. Lekker op vakantie, dagjes naar de sauna, weekendjes weg. Op mijn verjaardag vorig jaar ( 4 mei ) kwamen mam en Freddy even koffie drinken want ze gingen daarna richting Schiphol, het was een vreemde verjaardag want ik had de hele dag een rotgevoel, een onbehagelijk gevoel. Er ging iets gebeuren, maar wat? Ik miste mijn moeder die 2 weken erg, veel erger als de andere keren dat ze op vakantie gingen. Waarom? Ik weet het niet. Toen ze terug kwamen was ik opgelucht en blij dat ze terug waren. Ze had bloed geplast en moest wel even naar de dokter om het na te laten kijken. Ach is niks, hoorde ik haar nog zeggen.. Ze kreeg als ik het goed heb, eind mei een kijkoperatie van de blaas. De arts zag dat er wat zat, maar ze moest op de uitslag wachten. Binnen 2/3 dagen moest ze naar het ziekenhuis, ze waren gebeld. Ik was zo zenuwachtig, voelde dat er iets niet goed was. Nicole was bij mij en ma belde dat ze even met Freddy kwam, lichte paniek want wat is er aan de hand?! Mam ging zitten en ik herinner me het als de dag van gisteren... Ik heb blaaskanker zei ze... Nou de aarde werd onder mijn voeten weggeblazen... Wat nu? Is het kwaadaardig? Wat gaan ze doen? Ik zag de angst en onzekerheid in de ogen van hun.. Mijn zusje was zo overstuur die ging er vandoor... In juni begon de hele mallemolen, chemo's om de 2 weken, 4 zakken vol met die troep werd in 2 dagen in haar lichaam gespoten.. We moesten nadenken over een pruik, want haar haar zou uitvallen. Ze wou er niet aan denken. Tot ze bij de 2 de chemo in het ziekenhuis voelde dat haar haren loslieten. Maak maar een afspraak bij de kapper, zei ze. Ik ben zelf kapster maar kon het niet aan om mijn moeder d'r hoofd kaal te scheren... We hadden al gekeken voor pruiken en ze kon bellen zodra ze de pruik nodig had. Na elke chemo werd ze zieker en zieker, zo hulpeloos , we konden niets doen. Zo erg spugen, misselijk. Maar wat was ze sterk, en wat bleef ze positief. Eindelijk na een aantal kuren, was het klaar met de chemo's. Even uitrusten, even op krachten komen. Want onderhand was het al september.ze zijn nog een weekje naar Mallorca geweest,  En in oktober kreeg ze een zware operatie, waar ze haar blaas, eierstokken, baarmoeder en lymfeklieren hebben weg gehaald. Wat een uren van stress waren dat, de operatie duurde ongeveer 7 uur. En ze moest 2 weken in het ziekenhuis blijven om te herstellen. Het herstel ging langzaam. In december voelde ze zich iets beter en wou af en toe even de deur uit. Ze kreeg toen ook last van haar bovenbeen. Het was ischias volgens de huisarts. Even fysio zei ma, en dan ging ze wel weer rustig beginnen met werken in januari. Maar wij vertrouwden het allemaal niet. Zoveel pijn in haar been en er was nog geen nacontrole of scan geweest.  Na veel heen en weer gebel kreeg ze toch een scan. En waar we zo bang voor waren werd werkelijkheid. Ze had uitzaaiingen in haar buik, die beklemden haar zenuwen en daardoor had ze zo'n last van haar been... Zoveel onduidelijkheid die laatste weken, zoveel onzekerheid. Konden ze er wat aan doen? Hoelang had ze nog te leven... Ma bleef positief. Helaas waren de tumoren zo agressief dat ze haar darmen beklemden en ze niet meer naar de wc kon en alles wat ze at, kwam er net zo hard weer uit. Heel veel slechte communicatie van het ziekenhuis en huisarts. Second opinion schoot niet op, ze kon nog naar Nijmegen... Maar ze was al zo zwak dat ze per ambulance naar Nijmegen moest, en daar kreeg ze even te horen dat het niet meer zou helpen en ze niet meer beter zou worden...dat was begin februari.. Na dat nieuws heeft ze gezegd ik doe niet meer, ze kunnen niks doen. Toch bleef ze positief en at ze wat ze maar kon. O , zei ze, zolang ik blijf eten dan kan ik nog wel een tijd langer leven. Ze werd dunner en dunner, en zwakker en zwakker. Elke dag kwam de thuiszorg, zulke lieve mensen waren dat. En mam bleef mam. Kletsen, luisteren en volhouden. Elke dag een stuk zwakker en elke dag ging de morfine wat hoger. De laatste 2 weken moesten we haar helpen naar de keuken om te wassen, eerst liep ze zelf, toen met ondersteuning en de laatste week kon ze niet meer uit bed. Haar lichaam was te zwak. We hebben veel gepraat, ik was zo bang dat ze bang was, maar dat was ze niet zei ze. Zondag nog even bij haar geweest. Gepraat over euthanasie, want die zouden de woensdag komen, om een datum vast te zetten wanneer het zou gaan gebeuren, ze vond dat zo eng, straks durf ik niet meer zei ze. Ik zeg nou dan doe je het niet. Ze wou sedatie ( langzaam ophogen van de medicatie tot ze diep wegzakt en daarna zou haar hart stoppen) maar dat vond ze niet leuk omdat ze bang was dat ze wekenlang in coma zou liggen en dat vond ze voor ons allemaal niet leuk... Altijd aan een ander denken. Ik zei, ik hoop dat je gewoon inslaapt, hoef je geen keuze te maken. Ja hoe raar om te zeggen, ik hoop dat je gewoon inslaapt...tegen je moeder. Dat gun ik niemand om te zeggen. Maar je gunt niemand deze lijdensweg, niemand! Maandag zou ik weer naar haar toe gaan, Freddy moest kwart voor 8 weg en ik zou er kwart over 8 zijn. En wat wij al voelden klopte, mam was aan het wegzakken.. Ze kon alleen nog maar ja en nee knikken, gelukkig heb ik haar nog kunnen vragen of ze niet bang was, en ze knikte nee... De sedatie hebben ze toen ingezet en dinsdagavond is ze overleden. Ze hoefde niet te kiezen voor euthanasie of sedatie, haar lichaam maakte zelf de keus. Ik ben zo blij voor haar dat ze geen pijn meer heeft, maar o wat mis ik haar, even kletsen, bellen. De kids missen haar zo. Het leven gaat door maar het word nooit meer hetzelfde. Nu besef ik dat je leven zo snel kan veranderen. Vorig jaar in mei nog bezig met de alledaagse dingen, nu een jaar later, is mam  2 maanden overleden. Zal de pijn, de verdriet ooit minder worden? Ik heb nu ongeveer 8 weken alleen maar thuisgezeten, en heb nu weer beetje bij beetje de behoefte om de deur uit te gaan. En het is lente, dus genieten van al het moois dat er wel is. Hoe moeilijk dat ook is. Ma heeft me zoveel geleerd en dat zal ik altijd bij me dragen. Love u lieve mam, my angel in heaven 

Schoonmaken?!

Mijn huis is echt toe aan een opknapbeurt...op de muren zitten onverklaarbare vlekken van de kinderen, mijn vloerbedekking is nu echt op, en vooral de hal lijkt wel een slagveld elke dag. Tassen, jassen, schoenen en nog meer rommel wat er niet hoort. En zo groot is ons mini halletje niet. Kapstokken heb ik volgens mij voor de sier, want de jassen,  tassen en schoenen worden van ze afgegooid , en het halletje ligt vol.. Deze week maar eens de hal organiseren. Schoonmaken met 3 kinderen in huis is sowieso onbegonnen werk.. Gisteren heel fanatiek de ramen gedaan, ik kan weer naar buiten kijken en ben weer trots op mezelf. Kinderen , of in ieder geval die van mij, krijgen ineens acuut de behoefte om met de handen aan het raam te zitten, of nog vreemder, de raam te kussen en dan in die condens wat te schrijven! :-/  zelfde met dweilen... Alles gedweild, en er vallen geheid volle bekers drinken over de vloer, hagelslag valt spontaan van het bordje en dan zien ze dat ' toevallig' niet en gaan er dan nog even over heen lopen. Lekker pletten. 

Liam heeft nu ook wat nieuws, koekjes verkruimelen, of er op gaan staan. En dan niet op het laminaat gedeelte, maar op de vloerbedekking.  Denk dat ik me maar zo'n kruimeldief aanschaf. Maar das ook weer zo lastig want Liam kan niet tegen harde geluiden. Dan toch maar overal laminaat. En een swiffer kopen. Het werkt trouwens ook niet echt mee dat ik zelf zo'n chaoot ben... Aanrecht helemaal netjes, en binnen een uur weer volgeplant met van alles en nog wat.

Als liam z'n dutje doet tegen 10 uur dan is mijn woonkamer schoon en netjes. Daar geniet ik dan maar even 2 uurtjes van. Want de rest van de dag, lijkt het hier meer op een oorlogsgebied als op een woonkamer. Ach, het maakt ook niets uit, kinderen moeten kind kunnen zijn, en ik moet maar geduld hebben tot ze allemaal het huis uit zijn en mijn woonkamer weer echt bewoonbaar word. Nog even 20 jaar geduld :-D 

Enjoy! And make the best of it

Zoals sommigen weten ben ik nu veel bezig met het spirituele. En graag wil

Ik hier nu ook verder mee. Tot nu toe lees ik er veel over. Mediteer en kom tot mezelf. En het is zo fijn om me zo goed te voelen! Waarom kwam dit niet eerder op m'n pad. Ik krijg steeds meer zelfvertrouwen, ben gelukkig , gelukkig met wat ik heb, en houd me niet bezig met wat ik allemaal niet heb. Of wat een ander heeft. Het haasten is weg, ik leef nu. Niet morgen, of volgende week. Ik denk positief. Ik voel me positief en ik voel me blij. Natuurlijk heb ik m'n momenten.. Kwaadheid, verdrietig, eenzaam, down.. Maar het verschil met vroeger en nu is, ik blijf er niet meer in hangen en ik stop ze niet meer weg. Ik laat de emoties toe. Huilen, schelden , kwaad zijn. Ik ervaar de emoties, en ik laat ze los. 

Misschien een vreemd voorbeeld. The kardashians op E! Entertainment... Een familie met 6 kinderen , geld als drek, en doen wat ze leuk vinden en genieten van het leven. Je kunt denken, ja ze filmen hun leven en daar krijgen ze geld voor, of ze worden beroemd door hun naakt poseren in bladen. Of ze doen maar wat. Maar wat ik bij hun zie, is hard werken, veel praten en dankbaar zijn voor alles wat ze hebben. Ze genieten, zijn positief en leven! 

Je maakt je eigen keuzes, je kiest ervoor om te weken in je eigen drama van hoe slecht je leven wel niet is, of je geniet van de kleine dingen die elke dag gebeuren. 

Dit doe ik nu sinds een paar maand, en geloof me het is niet makkelijk. Helemaal omdat ik erg veel verdriet heb om mijn moeder... Maar ik voel me zoveel lekkerder. En als ik lekker in m'n vel zit, dan zijn mijn kinderen ook een stuk relaxter. En hoe positiever ik ben, hoe makkelijker m'n leven gaat... 

Liefst wil ik dat iedereen zich zo voelt. Want het leeft zoveel prettiger 😄

Maar daar ga ik mee bezig , stapje voor stapje. 

Geniet van de kleine dingen. Want 1 ding is zeker... Stay positive and positive things wil happen. 

Rouwen

Lang geleden sinds mijn laatste blog. 

Zware maanden achter de rug en nu in de rouwperiode. Ja wat is een rouwperiode... 

De maanden dat mijn moeder ziek werd, ben je verdrietig en bang, bang dat ze er niet meer zal zijn.  12 dagen geleden is mam overleden. Veel gevoelens door elkaar heen. Maar eigenlijk niet veel tijd om na te denken. Je bent druk, met kaarten , met van alles en nog wat regelen. Je gaat eigenlijk op de automatische piloot en ik voelde me eigenlijk heel sterk. Ze heeft rust, geen pijn meer, ik heb er vrede mee.. 

Om me heen werd wel gezegd, je klap komt nog wel, straks als alles rustig is. Mwoah, dat zal denk ik wel meevallen. Voel me zo sterk. Dat komt wel goed. 

Maar nu, BAM! 

Maandag de crematie gehad, en voor het laatst even naar m'n moeder kunnen kijken, voor het laatst even haar wang aaien, haar haar voelen. 

De deksel gaat dicht en dan ineens is het wel heel echt nu... Ik kan haar nooit meer zien... Gewoon nooit meer! Paniek sloeg toe. En de paniek is er nog steeds. 

Liefst ben ik alleen, alleen met mijn gedachten. Alleen met mijn kinderen. Alleen met veel verdriet. Op en af gaan de emoties. Moe, boos, opgelucht dat ze geen pijn meer heeft en nu rust heeft, dan weer zo klein voelen want ik wil naar mama... 

Tis echt een rollercoaster van emoties .  Vandaag lekker gebruncht, heerlijk zonnetje, lekker ontspannen , en ik kan wel in huilen uitbarsten daar want  er komt een gevoelig liedje op. Liefst ren ik naar huis, onder de deken. Weg van iedereen. Gelukkig dan afleiding van de kinderen. En even tijd gehad om te huilen. Dat lucht op. 

Ik wil haar appen, bellen, gewoon even vragen hoe het gaat. Nu praat ik in gedachten tegen haar. Ik weet dat ze altijd bij ons zal zijn. Maar o wat mis ik mijn lieve moeder... Ze was altijd zo trots op m'n blogs en deelde ze altijd op fb. Deze blog zal ze niet lezen, maar ze kijkt op ons neer, en ik weet dat ze altijd trots op ons zal blijven en alles meekrijgt wat er hier gebeurt. Lieve mam, voor altijd ben je bij ons, voor altijd in ons hart en ooit zullen we weer samen zijn. Love you, always. 

Opvoeden

Moeder zijn...

Moeilijkste wat er is. 

Doe je het wel goed? 

Zijn mijn kinderen blij? Zijn ze gelukkig? 

Kinderen voelen veel. En reageren erg op spanningen. 

En aangezien er hier in huis op dit moment / afgelopen jaar , veel spanningen zijn ( geweest) is het bij ons thuis een wir war van emoties.. 

Chiara is vooral erg boos en chagerijnig. 

En irriteert zich mateloos aan alles en iedereen. Mam, waarom ben ik steeds zo boos?!  pff moeilijk hoor... 

Luca is net een aap die door het huis heen raast. Zus pesten, mij irriteren en grenzen verleggen. 

Want hoe opgefokter en gestresster  ik ben, hoe gekker Luca gaat doen. Vaak word je dan boos, wat volgt op een schuldgevoel, want ze kunnen er niets aan doen.

Liam slaapt erg slecht. Ja wat is het? Last van z'n oortjes? Last van altijd snotteren? Last van alle emoties van iedereen? Hij kan nog niet praten, dat maakt het nog moeilijker. 

Soms wil je gewoon even onder de dekens kruipen voor een hele week en zeggen, bekijk het lekker allemaal. Ik ben er even niet. 

Moeder/ vader zijn, ben je elke dag, 24/7 , 365 dagen in het jaar. 

Ik hou zielsveel van mijn kinderen en wil alleen het beste voor hun. 

De grote opdracht is dus om voor elk kind individueel de beste aandacht, liefde en zorg te geven, die ze verdienen. 

Ik doe elke dag mijn best, en meer kan je niet doen. 

Dus vandaag voor alle moeders, vaders, verzorgers. Een dikke knuffel en een schouderklopje. Want opvoeden is hard werken ;-D 

Relaxen

Een lekker rustig weekendje. Was ik wel even aan toe! Januari zit er alweer bijna op. En het was een emotionele, stressvolle, drukke maand. Ik houd me ook sinds deze maand veel bezig met het spirituele. En dat helpt me zo goed. Om ondanks alle ellende, positief te zijn, en te genieten van alle momenten die er zijn.

Alle 3 de kids zijn jarig geweest in januari, ja hoe krijg je het voor elkaar om 3 kinderen in 12 dagen jarig te hebben, geen idee , maar ik krijg het voor elkaar :-P .

Kleine manneke is nu 1, stoere Luca is 7 en mijn dametje is alweer 10. De feestjes achter de rug. Alleen maandag nog hun verjaardag thuis vieren en dan klaar met de verjaardagen.

Mams was een dag voor Chiara jarig. En wat een bijzondere, emotionele maar toch erg leuke dag was het. Ze voelt zich erg goed. Zo'n verschil met een week ervoor! We genieten dus met z'n allen van elke goeie dag die er is. 

Ondanks alles, ben ik dankbaar voor alle mooie dingen om me heen. Familie die bij elkaar komt, lieve vriendinnen die me steunen, mijn gezonde kinderen, mijn goeie band met liam's papa, de sneeuw. En de rustmomenten die ik heb als Liam besluit om lekker door te slapen :-D

Nog 1 dagje januari en dan gaan we verder met februari...