Een jaar verder...

En we zitten alweer in de maand mei. Tijd vliegt voorbij maar staat ook vaak  wel eventjes stil.. Vorig jaar waren mijn moeder en Freddy zich aan het voorbereiden voor een vakantie naar de Dominicaanse republiek. Dat deden ze vaak. Lekker op vakantie, dagjes naar de sauna, weekendjes weg. Op mijn verjaardag vorig jaar ( 4 mei ) kwamen mam en Freddy even koffie drinken want ze gingen daarna richting Schiphol, het was een vreemde verjaardag want ik had de hele dag een rotgevoel, een onbehagelijk gevoel. Er ging iets gebeuren, maar wat? Ik miste mijn moeder die 2 weken erg, veel erger als de andere keren dat ze op vakantie gingen. Waarom? Ik weet het niet. Toen ze terug kwamen was ik opgelucht en blij dat ze terug waren. Ze had bloed geplast en moest wel even naar de dokter om het na te laten kijken. Ach is niks, hoorde ik haar nog zeggen.. Ze kreeg als ik het goed heb, eind mei een kijkoperatie van de blaas. De arts zag dat er wat zat, maar ze moest op de uitslag wachten. Binnen 2/3 dagen moest ze naar het ziekenhuis, ze waren gebeld. Ik was zo zenuwachtig, voelde dat er iets niet goed was. Nicole was bij mij en ma belde dat ze even met Freddy kwam, lichte paniek want wat is er aan de hand?! Mam ging zitten en ik herinner me het als de dag van gisteren... Ik heb blaaskanker zei ze... Nou de aarde werd onder mijn voeten weggeblazen... Wat nu? Is het kwaadaardig? Wat gaan ze doen? Ik zag de angst en onzekerheid in de ogen van hun.. Mijn zusje was zo overstuur die ging er vandoor... In juni begon de hele mallemolen, chemo's om de 2 weken, 4 zakken vol met die troep werd in 2 dagen in haar lichaam gespoten.. We moesten nadenken over een pruik, want haar haar zou uitvallen. Ze wou er niet aan denken. Tot ze bij de 2 de chemo in het ziekenhuis voelde dat haar haren loslieten. Maak maar een afspraak bij de kapper, zei ze. Ik ben zelf kapster maar kon het niet aan om mijn moeder d'r hoofd kaal te scheren... We hadden al gekeken voor pruiken en ze kon bellen zodra ze de pruik nodig had. Na elke chemo werd ze zieker en zieker, zo hulpeloos , we konden niets doen. Zo erg spugen, misselijk. Maar wat was ze sterk, en wat bleef ze positief. Eindelijk na een aantal kuren, was het klaar met de chemo's. Even uitrusten, even op krachten komen. Want onderhand was het al september.ze zijn nog een weekje naar Mallorca geweest,  En in oktober kreeg ze een zware operatie, waar ze haar blaas, eierstokken, baarmoeder en lymfeklieren hebben weg gehaald. Wat een uren van stress waren dat, de operatie duurde ongeveer 7 uur. En ze moest 2 weken in het ziekenhuis blijven om te herstellen. Het herstel ging langzaam. In december voelde ze zich iets beter en wou af en toe even de deur uit. Ze kreeg toen ook last van haar bovenbeen. Het was ischias volgens de huisarts. Even fysio zei ma, en dan ging ze wel weer rustig beginnen met werken in januari. Maar wij vertrouwden het allemaal niet. Zoveel pijn in haar been en er was nog geen nacontrole of scan geweest.  Na veel heen en weer gebel kreeg ze toch een scan. En waar we zo bang voor waren werd werkelijkheid. Ze had uitzaaiingen in haar buik, die beklemden haar zenuwen en daardoor had ze zo'n last van haar been... Zoveel onduidelijkheid die laatste weken, zoveel onzekerheid. Konden ze er wat aan doen? Hoelang had ze nog te leven... Ma bleef positief. Helaas waren de tumoren zo agressief dat ze haar darmen beklemden en ze niet meer naar de wc kon en alles wat ze at, kwam er net zo hard weer uit. Heel veel slechte communicatie van het ziekenhuis en huisarts. Second opinion schoot niet op, ze kon nog naar Nijmegen... Maar ze was al zo zwak dat ze per ambulance naar Nijmegen moest, en daar kreeg ze even te horen dat het niet meer zou helpen en ze niet meer beter zou worden...dat was begin februari.. Na dat nieuws heeft ze gezegd ik doe niet meer, ze kunnen niks doen. Toch bleef ze positief en at ze wat ze maar kon. O , zei ze, zolang ik blijf eten dan kan ik nog wel een tijd langer leven. Ze werd dunner en dunner, en zwakker en zwakker. Elke dag kwam de thuiszorg, zulke lieve mensen waren dat. En mam bleef mam. Kletsen, luisteren en volhouden. Elke dag een stuk zwakker en elke dag ging de morfine wat hoger. De laatste 2 weken moesten we haar helpen naar de keuken om te wassen, eerst liep ze zelf, toen met ondersteuning en de laatste week kon ze niet meer uit bed. Haar lichaam was te zwak. We hebben veel gepraat, ik was zo bang dat ze bang was, maar dat was ze niet zei ze. Zondag nog even bij haar geweest. Gepraat over euthanasie, want die zouden de woensdag komen, om een datum vast te zetten wanneer het zou gaan gebeuren, ze vond dat zo eng, straks durf ik niet meer zei ze. Ik zeg nou dan doe je het niet. Ze wou sedatie ( langzaam ophogen van de medicatie tot ze diep wegzakt en daarna zou haar hart stoppen) maar dat vond ze niet leuk omdat ze bang was dat ze wekenlang in coma zou liggen en dat vond ze voor ons allemaal niet leuk... Altijd aan een ander denken. Ik zei, ik hoop dat je gewoon inslaapt, hoef je geen keuze te maken. Ja hoe raar om te zeggen, ik hoop dat je gewoon inslaapt...tegen je moeder. Dat gun ik niemand om te zeggen. Maar je gunt niemand deze lijdensweg, niemand! Maandag zou ik weer naar haar toe gaan, Freddy moest kwart voor 8 weg en ik zou er kwart over 8 zijn. En wat wij al voelden klopte, mam was aan het wegzakken.. Ze kon alleen nog maar ja en nee knikken, gelukkig heb ik haar nog kunnen vragen of ze niet bang was, en ze knikte nee... De sedatie hebben ze toen ingezet en dinsdagavond is ze overleden. Ze hoefde niet te kiezen voor euthanasie of sedatie, haar lichaam maakte zelf de keus. Ik ben zo blij voor haar dat ze geen pijn meer heeft, maar o wat mis ik haar, even kletsen, bellen. De kids missen haar zo. Het leven gaat door maar het word nooit meer hetzelfde. Nu besef ik dat je leven zo snel kan veranderen. Vorig jaar in mei nog bezig met de alledaagse dingen, nu een jaar later, is mam  2 maanden overleden. Zal de pijn, de verdriet ooit minder worden? Ik heb nu ongeveer 8 weken alleen maar thuisgezeten, en heb nu weer beetje bij beetje de behoefte om de deur uit te gaan. En het is lente, dus genieten van al het moois dat er wel is. Hoe moeilijk dat ook is. Ma heeft me zoveel geleerd en dat zal ik altijd bij me dragen. Love u lieve mam, my angel in heaven